Teoria i praktyka końcówek szachowych. Część 1 - gm A. Panczenko (K-1/1)
Drugie wydanie pierwszej części wspaniałej książki autorstwa czelabińskiego arcymistrza i wybitnego trenera. Pozycja ta jest wyśmienitym podręcznikiem końcówek szachowych. Autor prezentuje przede wszystkim metody i nawyki gry w końcówkach.




Nowy elektroniczny zegar szachowy LEAP KK9908
Szachy heksagonalne to ciekawy wariant gry w szachy, rozgrywany na sześciokątnej szachownicy z sześciokątnymi polami. Zasady gry zostały opracowane w 1929 roku przez lorda H.D. Baskerville’a, a następnie w 1939 roku ulepszone przez radzieckiego geologa I. Szafrana. Ostatecznie popularność zdobyła odmiana stworzona przez Władysława Glińskiego w 1949 roku i usprawniona w 1953 roku – tzw. heksagonalne szachy polskie. Gra ta zyskała popularność w Wielkiej Brytanii, Polsce, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych oraz innych krajach, takich jak Szwajcaria, Francja, Włochy, Węgry, Nowa Zelandia i Niemcy.
Szachy heksagonalne Glińskiego to gra dwuosobowa, rozgrywana na sześciokątnej szachownicy. Plansza składa się z 91 sześciokątnych pól w trzech kolorach: jasnym, ciemnym i pośrednim (zwyczajowo są to odcienie brązu). W sumie jest 30 jasnych, 30 ciemnych i 31 pośrednich pól. Do gry używa się dwóch kompletów bierek – białego i czarnego. Gracz biały siedzi przy wierzchołku jasnym, a gracz czarny przy wierzchołku ciemnym planszy. Diagramy są rysowane tak, że strona białych jest na dole, a strona czarnych – na górze.



